![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7_mI9PPGrS9_urC_WZsdJ7SdSk12sxVYdO7Vju1lfo7DmcOmR0oAXOINTx_ZtnAFs-vGEZNv92LqBED8cO2N5_hhYGjx4MZ2MxIzuO0B4B98TRxmzloxKbNykYcqtcz1crZHqFsHh65Q/s400/a+madanela+de+prus.jpg)
Algúns autores afirman que cando escriben séntense no centro mesmo do mundo, outros pola contra din atoparse nun lugar afastado e solitario.
Ti cando escribes onde e como te sintes?
A min non me acontecen cousas tan fascinantes, xa me gustaría. As esceas das miñas novelas aparécenseme coma no cinema, polo que, cando escribo, teño a sensación de estar nunha rodaxe sobre a que debo facer unha crónica.
Ata que naceu o meu segundo fillo tiña unha habitación de meu, con ordenador, biblioteca feita a medida e un sofá vermello pequecho e comodísimo para ler. Agora escribo nun curruncho da sala amoblado polos suecos. De todos os xeitos, é habitual que escriba na cociña, un lugar no que me afixen a traballar porque na casa materna éramos cinco fillos.
En que condicións escribes? (horario, música)
Érgome ás seis da mañá, tomo dous ou tres cafés naturais e me sento ata que se erguen os pícaros, a iso das 8.00 horas. O normal é que empece a escribir escoitando as noticias na Radio Galega e que logo siga con algunha escolma feita na internet, veño de descubrir a Antònia Font. Estou afeito a escribir no Inferno: adoito facelo no balbordo dunha redacción.
Onde e como atopas o celme da historias?
O celme venme case que sempre dalgún soño. Adoito apuntar os meus soños (teño un blog específico seishoras.canalblog.com) e, coas imaxes que lembro, vou tirando do fío ata que sae a historia. Os soños non deixan de ser o anverso da realidade.
Teño, si. Hai que dedicarlle o mínimo tempo posible ao feito físico de escribir. Cando empezo unha novela é porque a teño definida escea a escea. Traballo con tratamentos, coma nos guións de cinema.
Fago borradores consecutivos. Escribo unha primeira versión duns corenta folios e logo vou traballando unha e outra volta por riba dela.
Eu dou, e daría máis, pero teño máis novelas ca amigos. Sempre procuro que alguén lea as novelas a medio facer. Logo está unha opinión, que para min é determinante, que é a do meu editor.
Eu soño con loiras platino e gángsters con traxe cruzado, que son os soños máis bonitos que pode ter un. Xa digo que procuro perder o menor tempo posible no feito físico de escribir, polo que adoito aproveitar a miña hora diaria de correr, andar e bici ou nadar para darlle voltas ás novelas e aos artigos.